Urobilinogen i urobiline mozna stwierdzic takze w jelicie cienkim

Urobilinogen i urobilinę można stwierdzić także w jelicie cienkim, a nawet w żołądku, tutaj jednak ciała te nie powstają, ponieważ czas przebywania żółci w tej części przewodu pokarmowego jest ograniczony oraz nie ma tu w warunkach prawidłowych bakterii. W stanach chorobowych urobilinogen i urobilina mogą wytwarzać się także w drogach żółciowych. Bywa to wtedy, gdy te drogi ulegną zakażeniu i bilirubina w nich się od tlenu i pod działaniem bakterii. Powstałe w jelicie grubym ciała urobilinowe są częściowo wydalane z ustroju z kałem w postaci sterkobiliny, która nadaje kałowi brunatne zabarwienie. Natomiast przeważana ich część wsysa się i dociera do wątroby przez żyłę wrotną. Nieuszkodzone komórki wątrobowe wychwytują je z krwionośnych naczyń włoskowatych prawie całkowicie i wydzielają do kanalików beleczkowych. Stąd przechodzą one razem z żółcią do coraz większych przewodów żółciowych i wreszcie z powrotem do jelita. N ieznaczna część urobilinogenu, wessanego z jelita, nie zostaje wychwycona przez komórki wątrobowe, trafia do ogólnego krążenia i częściowo wydziela się z moczem, częściowo zaś wraca do wątroby przez tętnicę wątrobową i inne tętnice, zaopatrujące w krew te części narządu trawienia, które należą do dorzecza żyły wrotnej. W ten sposób między wątrobą a jelitami istnieją dwie drogi, którymi krąży urobilinogen jedną stanowią jelito – żyła wrotna – wątroba, a drugą – wątroba – drogi żółciowe – jelito. Zatem prawidłowa żółć zawiera stale urobilinogen. Dlatego też stwierdza się go w warunkach prawidłowych zawartości jelita cienkiego, a w przypadkach zarzucania żółci z dwunastnicy do żołądka również i w zawartości żołądkowej. Drugim swoistym składnikiem żółci są kwasy żółciowe, znajdujące się prawie wyłącznie w postaci glikocholanu i taurocholanu sodowego. Miejscem ich powstania, zdaniem większości badaczów, jest wyłącznie wątroba, mianowicie jej komórki miąższowe. Niektóre fakty przemawiają jednak za tym, że kwasy żółciowe wytwarzają się także w komórkach gwiaździstych. Substancją macierzystą kwasów żółciowych jest cholesterol. Dostawszy się z żółcią do jelit kwasy żółciowe odgrywają dużą rolę przede wszystkim we wsysaniu się tłuszczów w jelitach. Do niedawna utrzymywano, że kwasy tłuszczowe, powstałe w jelitach przez rozszczepienie tłuszczów obojętnych, wsysają się w postaci mydeł. Dowiedziono jednak, że w starciach fizjologicznych nie ma warunków fizykochemicznych do istnienia w jelicie cienkim mydeł. Stwierdzono natomiast, że kwasy tłuszczowe kojarzą się w jelitach z kwasami żółciowymi tworząc kwasy choleinowe które, jako rozpus zczalne w wodzie, wsysają się. W błonie śluzowej jelit rozkładają się one na kwasy tłuszczowe i żółciowe. Pierwsze z nich są materiałem do syntezy tłuszczów obojętnych, natomiast kwasy żółciowe docierają do wątroby i zostają przez nią ponownie wydzielone do jelit. [patrz też: poradni zdrowia psychicznego, zespół barttera, fala uderzeniowa przeciwwskazania ]

Urobilinogen i urobilinę można stwierdzić także w jelicie cienkim, a nawet w żołądku, tutaj jednak ciała te nie powstają, ponieważ czas przebywania żółci w tej części przewodu pokarmowego jest ograniczony oraz nie ma tu w warunkach prawidłowych bakterii. W stanach chorobowych urobilinogen i urobilina mogą wytwarzać się także w drogach żółciowych. Bywa to wtedy, gdy te drogi ulegną zakażeniu i bilirubina w nich się od tlenu i pod działaniem bakterii. Powstałe w jelicie grubym ciała urobilinowe są częściowo wydalane z ustroju z kałem w postaci sterkobiliny, która nadaje kałowi brunatne zabarwienie. Natomiast przeważana ich część wsysa się i dociera do wątroby przez żyłę wrotną. Nieuszkodzone komórki wątrobowe wychwytują je z krwionośnych naczyń włoskowatych prawie całkowicie i wydzielają do kanalików beleczkowych. Stąd przechodzą one razem z żółcią do coraz większych przewodów żółciowych i wreszcie z powrotem do jelita. N ieznaczna część urobilinogenu, wessanego z jelita, nie zostaje wychwycona przez komórki wątrobowe, trafia do ogólnego krążenia i częściowo wydziela się z moczem, częściowo zaś wraca do wątroby przez tętnicę wątrobową i inne tętnice, zaopatrujące w krew te części narządu trawienia, które należą do dorzecza żyły wrotnej. W ten sposób między wątrobą a jelitami istnieją dwie drogi, którymi krąży urobilinogen jedną stanowią jelito – żyła wrotna – wątroba, a drugą – wątroba – drogi żółciowe – jelito. Zatem prawidłowa żółć zawiera stale urobilinogen. Dlatego też stwierdza się go w warunkach prawidłowych zawartości jelita cienkiego, a w przypadkach zarzucania żółci z dwunastnicy do żołądka również i w zawartości żołądkowej. Drugim swoistym składnikiem żółci są kwasy żółciowe, znajdujące się prawie wyłącznie w postaci glikocholanu i taurocholanu sodowego. Miejscem ich powstania, zdaniem większości badaczów, jest wyłącznie wątroba, mianowicie jej komórki miąższowe. Niektóre fakty przemawiają jednak za tym, że kwasy żółciowe wytwarzają się także w komórkach gwiaździstych. Substancją macierzystą kwasów żółciowych jest cholesterol. Dostawszy się z żółcią do jelit kwasy żółciowe odgrywają dużą rolę przede wszystkim we wsysaniu się tłuszczów w jelitach. Do niedawna utrzymywano, że kwasy tłuszczowe, powstałe w jelitach przez rozszczepienie tłuszczów obojętnych, wsysają się w postaci mydeł. Dowiedziono jednak, że w starciach fizjologicznych nie ma warunków fizykochemicznych do istnienia w jelicie cienkim mydeł. Stwierdzono natomiast, że kwasy tłuszczowe kojarzą się w jelitach z kwasami żółciowymi tworząc kwasy choleinowe które, jako rozpus zczalne w wodzie, wsysają się. W błonie śluzowej jelit rozkładają się one na kwasy tłuszczowe i żółciowe. Pierwsze z nich są materiałem do syntezy tłuszczów obojętnych, natomiast kwasy żółciowe docierają do wątroby i zostają przez nią ponownie wydzielone do jelit. [patrz też: poradni zdrowia psychicznego, zespół barttera, fala uderzeniowa przeciwwskazania ]